Wijbrand Schaap studeerde Theaterwetenschap in Utrecht. Na zijn studie werkt hij voornamelijk als journalist en recensent bij o.a. het Algemeen Dagblad, KRO Studio en GPD. In 2009 richtte hij het Cultureel Persbureau op waar hij de functies van voorzitter en hoofdredacteur vervult. Ook is hij voorzitter van de FreeLancersAssociatie. Daarnaast is hij ook werkzaam als docent theater bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten.
Mijn ochtendritueel:
1: Facebook en Twitter: even kijken wie me gementioned heeft, welke leuke updates er zijn.
2: Email lezen
2a: Een paar mails kosten elke dag iets meer tijd. Vreemde hobby: Beter spellen, Beter rekenen en Beter Engels.
2b: Bioisganged.com stuurt elke ochtend een update met mensen uit mijn twitterbestand die hun bio veranderd hebben. Zo kom je erachter wie met een nieuw project bezig is, wie een andere baan heeft etc.
2c: Bloglovin: handige tool waarmee ik een aantal blogs op mijn vakgebied bij kan houden.
3: Volkskrant. Op iPad. Blijft een half genoegen. Goed om te weten wat de dagbladen belangrijk vinden, maar het meeste weet ik dan al via social media.
Deze maandag is de belangrijkste klus een verhaal over mijn bezoek aan Berlijn in september. Dat verhaal maakt deel uit van een serie verhalen over lezerscoöperaties. Die serie heb ik met subsidie van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten kunnen opzetten en zal worden gepubliceerd op denieuwereporter.nl. Best een flinke bevalling. Het fenomeen lezerscoöperatie is helemaal nieuw in Nederland.
Eerder interviewde ik al Rob Wijnberg van De Correspondent, de mensen achter Apache in België en de hoofdredacteur van het Friesch Dagblad. Ik ben voor de Tageszeitung naar Berlijn geweest, heb een ledenvergadering bijgewoond en ben ‘bekeerd’. Tot Berlijn, maar ook tot het denken zoals dat bij de makers van de ’taz’ is ingedaald: winst maken is geen doel. Een krant maken wel. En ze hebben de sleutel in handen: als abonnementsgelden niet meer vanzelfsprekend zijn moet je het van de betrokkenheid van je community hebben. Een coöperatie is daar de meest duurzame vorm voor.
Maar op maandag en dinsdag doe ik ook nog een beetje huishouden. Heb rond twaalf uur de babi in de ketjap gelegd, omdat we vanavond wat vroeg moeten eten. Ik ga naar de Bowie avond in Paradiso, vanwege zijn vijftigjarige carrière.
De Bowie-avond in Paradiso is verrassend leuk. Ik had een bonte avond verwacht van een studentenvereniging, maar het werd een avond met een paar serieuze verrassingen. Ga dat morgen in een stukje verwerken.
De dinsdag is een typische versnipperdag. Ik was laat terug van het Bowiefeestje, en ben de dag een uurtje later begonnen met het schrijven van een artikel over dat feestje. Daarna was het tijd om een van de leden op weg te helpen met een verhaal. Kop en inhoud moesten worden aangescherpt. Vermijd infinitieven, heb helder wat nu eigenlijk je punt is en schrap de rest. Hou je toch nog 500 woorden over.
Tussendoor nog een probleem opgelost met een website die ik in januari opgeleverd heb voor een docentenorganisatie, met een ledensysteem dat net iets anders werkt dan dat van Cultuurpers. Belangrijke les: zeventigjarige gebruikers zijn ook gebruikers die je site onder alle omstandigheden moeten snappen. Standaardoplossingen werken dan vaak niet. Geduld is een schone zaak. En als ze een knopje niet kunnen vinden is dat niet hun schuld, maar de schuld van de bouwer.
Om 12 uur lunch gevolgd door een wandeling met de hond. Na de lunch twee interviews beoordeeld op de redactie. Eentje voor TM, dat ernstig was ingekort, en eentje voor mijn eigen serie over de coöperatie. Ik was bang dat de Vlaming in kwestie al zijn persoonlijke uitspraken had verwijderd, zoals Vlamingen nogal eens plegen te doen, maar dit keer viel het mee.
Daarna een banier ontworpen voor Cultuurpers voor de stand op Cultuur in Beeld. Doel is in ieder geval om minstens tien leden bij te krijgen op dat congres. En dan moet dat banier natuurlijk helder zijn. Zo leeg mogelijk, met alleen een logo en de catchphrase.
Geen dag is het zelfde. Vandaag verraste weinig actief lid, dichter en muziekjournalist Mischa Andriessen me met een stuk over een dode jazzgrootheid. Toch weer even bezig geweest met het toevoegen van YouTube filmpjes, sponsorlinks en tussenkoppen.
Ons doel is om ieder stuk uniek te maken, ieder stuk een absolute noodzaak mee te geven. Soms is dat lastig, maar vaker is het een kwestie van techniek. Daarom hebben we ook goede vaklui nodig. Datzelfde moeten we volgend jaar ook met video en audio bereiken. Toch wel weer een uitdaging.
De rest van de dag besteed aan de planning van de decemberborrel. Alles nu geregeld via Mailchimp en Eventbrite. En die dan gekoppeld. Het aantal mogelijkheden om met weinig geld en weinig personeel veel te organiseren neemt nog steeds exponentieel toe. Cultuurpers had niet kunnen bestaan zonder.
En ik heb wederom 30 kilometer gefietst. Tijdens het werk. Zoals ik iedere dag fiets tijdens het typen. Doel is minstens 100 kilometer per week, omdat stilzitten even dodelijk is als roken.
De dag begonnen met een VR helm op in De Brakke Grond. Het doclab van IDFA is een van de leukste plekken om te zijn bij het IDFA. Vind ik persoonlijk dan, omdat ze er de toekomst van het genre onderzoeken. Ik heb er een stukje over geschreven.
Daarna gewandeld naar Witteveen Visual Arts Center. In de Jordaan. Omdat we met hen samen een rubriek over actuele kunstwerken gaan maken. Galeries hebben het moeilijk. Geheel toevallig postte ons nieuwe lid Maaike van Steenis net een verhaal daarover terwijl ik bij Witteveen was.
De dag geëindigd op een vergadering waar ik weinig over mag zeggen. Als voorzitter van de FreeLancers Associatie sta ik op dit moment midden in de strijd tussen uitgevers, kabelaars en schrijvers over de rechten voor het werk van schrijvers. Spannende tijden. Er zaten veel mensen aan tafel met dikkere wallen onder hun ogen dan de mijne. Dinsdag heb ik een etentje met de uitgevers. Mannen met dikkere buiken dan de mijne.
Rekeningen betalen, administratie. Om toch nog even buiten te zijn wat rozen en bomen gesnoeid op de tuin. Kenners weten dan dat het om een volkstuin gaat die niet aan mijn huis vastzit. Anders zeg je ‘in de tuin’.
Verhaal geschreven over gisteren. Staat ook op de site inmiddels.
O, ja. De Banier is gearriveerd.
Ik probeer de weekends vrij te houden van Cultuurpers werk, maar dat lukt niet altijd. Vanmorgen nog bezig geweest met het instrueren van een nieuw lid in het soort artikelen dat we willen plaatsen. Het wordt steeds duidelijker dat we alleen op hoge kwaliteit en onmisbare inhoud kunnen overleven. Het voorbeeld is dan The Atlantic. Hoewel politiek aan het andere einde van het spectrum waar wij ons bevinden, maar qua intentie hetzelfde: online red je het alleen met kwaliteit. Daarom staan we inmiddels ook op plek 160 duizend, waar ander cultuursites, die vooral op kwantiteit werken, ergens rond de drie miljoen bungelen. Alexa is my friend.
De middag doorgebracht met een inmiddels traditionele wandeling met Suzanne en Rufus langs de Kromme Rijn naar Amelisweerd. Nog buiten kunnen zitten op het terras van de StayOkay. 22 november. Ons klimaat is echt fucked up, maar lekker is het wel.
Omdat het de komende week heel druk wordt met vergaderingen en meetings, vandaag in het teken van administratie. Die alleen niet ten koste mag gaan van de coq au vin vanavond.
Tot zover de week van Wijbrand Schaap. Op 5 maart 2015 organiseren we in samenwerking met Cultureel Persbureau een workshop over het schrijven van aantrekkelijke webteksten. Aanmelden is mogelijk via deze pagina.
Ben jij of ken jij iemand die ook zijn of haar werkweek wil delen? Tip ons via Twitter of via mail.